دکتر شیوا دولت آبادی اواسط دهه 1340، راهی انگلستان گردید و طی یک دوره دو ساله فوق دیپلم مدیریت را از کالج لیدز اخذ نمود. اما انگار هنوز گم شده خود را نیافته بود. لذا رشته روانشناسی را در دانشگاه هایدلبرگ آلمان که مطلوبی خیال‌انگیز می‌نمود شروع کرد؛ دانشگاهی که از باسابقه‌ترین و معتبرترین مراکز علم و فلسفه در اروپا بوده و اندیشمندان بزرگی چون هگل، ماکس وبر، آرنولد توئینبی و هوسرل را پرورش داده است. در آنجا تحت تأثیر جنبش دانشجویی 1968 اروپا، آزاد اندیشی و مطالبه‌گری را مشی نمود.
وی تا سال 1355 کارشناسی و کارشناسی ارشد روانشناسی کودک و بالینی را دریافت نمود و پس از یکسال کمک دستیاری در دانشگاه، هم برای دوره دکتری روانشناسی، و هم تحصیل در رشته پزشکی تقاضا داد.
فعالیتهای علمی، اجتماعی و فرهنگی
همزمان با ادامه روند زندگی خانوادگی، دکتر دولت‌آبادی، فعالیتهای علمی، اجتماعی و فرهنگی خود را نیز پی گرفت. در دوره انقلاب فرهنگی از طرف دانشگاه محل خدمت خود مأمور به همکاری در انستیتو روانپزشکی تهران شد، و در آنجا سرپرستی پژوهشی ملی برای بررسی وضعیت روانی مهاجرین جنگ تحمیلی را برعهده گرفت. با پایان انقلاب فرهنگی، به امر تدریس در دانشگاه علامه بازگشت ولی فکر فعالیتهای علمی، اجتماعی و فرهنگی در سایر مراکز را نیز نه تنها فراموش نکرد، بلکه هر روز با شور و شوق و انگیزه بیشتری پی می‌گرفت.
ادامه دوستی و همکاری با گروهی از کارشناسان روانشناسی، شاغل در بیمارستان رازی، که از دوره مأموریت در انستیتو شروع در دهه 60 و » کانون روانشناسان شاغل در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی « شده بود. پایه شکل‌گیری به ریاست دکتر دولت آبادی در سال 1370 شد. که تا سال » انجمن روانشناسان شاغل « تبدیل این کانون به 1374 تنها انجمن روانشناسی در کشور محسوب می شد.
در سال 1373 در اولین دوره دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه پذیرفته و در سال 1377 تحصیلات خود را در مقطع Ph.D به پایان رساند، و 10 سال بعد یعنی 1388 ، بازنشسته شد. لیکن چه همزمان با اشتغال دانشگاهی و چه بعد از آن، همچنان در راهی که درست و مفید تشخیص می‌داد فعال و ثابت قدم بود. از جمله: همکاری با دانشگاه آزاد، تدریس و راهنمایی پایان‌نامه‌های کارشناسی ارشد و دکتری؛ مشاوره برای کارکنان دفتر سازمان ملل در تهران؛ همکاری با وزارت بهداشت در تدوین راهنمای زیستن با بیماری ایدز، همکاری با معاونت پیشگیری از جرم قوه قضائیه؛ همکاری با دفتر سازمان جهانی بهداشت در تهران، در برنامه‌ریزی مداخلات لازم برای بازماندگان زلزله بم در سال 1382، عضو مؤسس انجمن کاربرد موسیقی در سلامت تن و روان؛ عضو هیأت امنای انجمن تلاشگران سلامت؛ عضوهیأت امنای انجمن فنیل کتونوریا؛ همکاری با انجمن عصب برای کودکان کار؛ عضو کارگروه » شبکه یارا « روانشناسی ایران؛ عضو گروه مشاورین محک؛ عضو گروه مشاورین روانشناسی خانه اندیشمندان علوم انسانی؛ ترجمه، تألیف و انتشار مقالات علمی در حوزه‌های مختلف روانشناسی؛ همکاری با مطبوعات و صدا و سیما به‌ویژه رادیو سلامت در مباحث بنیادی روانشناسی، موضوعات روز و حقوق کودکان؛ برگزاری محدود دوره‌های آموزشی کارگاهی دربارۀ برخی شیوه های درمانی جدید مثل EMDR و سایرتلاش‌هایی که بعضاً مورد تقدیر انجمن‌های علمی و حرفه‌ای نیز قرار گرفته است. مثل دریافت تندیس ترویج علم دربیستمین جشنواره انجمن ترویج علم ایران لیکن، مهمترین فعالیت خانم دکتر دولت آبادی را باید در دو مورد دانست: یکی همکاری و مشارکت در فعالیتهای انجمن روانشناسی ایران طی سال‌های متمادی، که منجر به دو دوره ریاست انجمن یعنی دوره‌های هشتم و نهم؛ یک دوره نایب رئیسی- دوره دهم-؛ و مشاور هیأت مدیره در دوره کنونی، یعنی دوره یازدهم شده است؛ و دیگری بنیانگذاری انجمن حمایت از حقوق کودکان که از سال 1373 به همراه تنی چند از جمله خانم مهدخت صنعتی، مبادرت به تشکیل آن نمودند.
این انجمن از آن زمان تاکنون، به عنوان مهمترین سازمان مردم نهاد، در حوزه حقوق کودکان و نوجوانان شناخته می‌شود. فعالیتهای آن علاوه بر انواع کمک رسانی‌ها، به کودکان در معرض آسیب، معطوف به تلاش برای اصلاح و تدوین قوانین مرتبط با حقوق کودکان و نوجوانان بوده است.
